Płyta ukazuje ogromne zróżnicowanie folkloru góralskiego w obrębie zaledwie kilkudziesięciu kilometrów - "co wieś to inna pieśń".

Jest również dowodem na to, że Górale Polscy to nie tylko ci "od Zakopanego", ale również ze Spisza, Orawy czy Pienin. Przez wpływy z południa i północy jest to muzyka bardzo różnorodna w skali, rytmice, temperamencie.

Z polską muzyką ludową łączą ją polki czy "zgóralszczone polonezy i krakowiaki" , a przez Spisz i jego czardasze widać pokrewieństwo z muzyką węgierską.

Do tego bogactwa kulturowego dochodzi obecność pod Tatrami Cyganów, których muzyką zawsze zachwycali się Górale i których często naśladowali.

Skoczne melodie do tańca zagrane są stylowo, charakterystycznie dla danego regionu Podhala, a równocześnie są wykonane spontanicznie, jak na jednej z niezliczonej ilości imprez na których grywała Kapela Rodzinna Trebuniów-Tutków w tym składzie.

...

"Górale tańczą podług różnych melodyj, stosownie do swego usposobienia lub osobistego upodobania, tak, że trudno znaleźć motyw, zwłaszcza z żywszych, który by za muzykę taneczną używanym nie był. Często tancerz rozpoczyna od prześpiewania jednej lub dwóch zwrotek, niekiedy improwizowanych na żądaną melodię, wnet "orkiestra" chwyta ją w lot i Góral sam lub ze swą partnerką puszcza się w taniec [...]. Przeciętnie tańce są żywe, z taktem miary parzystej i przechodzą stopniowo w tempo coraz szybsze, które się kończy tak zwanym "drobnym". Zapał tańczących i grających tu się potęguje i zwykle taniec ów trwa bardzo długo, składając się z coraz to nowych tematów i odmian, ciągle improwizowanych [...]. Przypomina się tu i kozak. i kołomyjka, i krakowiak, i niekiedy coś węgierskiego." 

Oskar Kolberg Góry i Podgórze tom 45.